نقش مدیریت شهری در ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان (مطالعه موردی: منطقه 7 شهر تهران)

    بالاترین هدف توسعه و مدیریت شهری، بهبود کیفیت زندگی و خوشبختی شهروندان است؛ حال آنکه کیفیت زندگی مفهومی چند بعدی است و جنبه‌های مختلفی را در بر می‌گیرد. کیفیت زندگی به­عنوان یک مفهوم ذهنی مبتنی بر ارزش­ها و تمایلات فردی در ارتباط با میزان رضایت­مندی از زندگی در نظر گرفته شده است. شاخص­های عینی به جنبه­های عینی و قابل لمس زندگی شهری مربوط می­شوند و در ابعاد مختلف قابل تعریف می­باشند. در این پژوهش تلاش می‌شود ضمن بررسی رابطه، میزان اثر گذاری عملکرد مدیریت شهری (شهرداری)، به کیفیت زندگی از نگاه شهروندان مورد مطالعه قرار گیرد.روش تحقیق توصیفی تحیلی برای گردآوری اطلاعات به روش میدانی (پرسشنامه)، از ساکنان منطقه پرسشگری به عمل آمد.برای تحلیل فرضیات از آزمون‌هایی نظیر اسپرمن و فریدمن استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد بین متغیر‌های مدیریت شهری و کیفیت زندگی شهروندان با ضریب 0.599 همبستگی مثبت وجود دارد.برای رتبه‌بندی شاخص‌های مدیریت شهری از آزمون فریدمن استفاده شده است.نتایج نشان داد بین شاخص‌های مدیریت شهری اختلاف معناداری وجود دارد و خدمات شهری با 2.51دنسبت به سایر شاخص‌ها در رتبه بالاتر قرار دارد.در نهایت راه کار‌هایی چون ؛ جمع آوری بموقع زباله، توجه به چیدمان مبلمان شهری، بهسازی و نوسازی آسفالت، مناسب سازی معابر برای معلولین و... در منطقه مورد مطالعه پیشنهاد شد.